Op dat Leven 

Bild von Victoria_rt auf Pixabay

Wenn ik so in mien Leven trüch dinken do, denn heff ik enen Fründ, de mien Leven lang it mi gohn is. Dierk wüür Novers Kind. Wi sünd beide lieker oolt. Wi hebbt tohoop speelt. Sünd in de sülvige Volksschool gohn. Wenn ik nu trüchdinken do, denn wunner ik mi, wi vele Begeefnisse dat wüürn. 

Nu sünd wi beide in’t Rentenöller un wi sünd jümmer noch tohoop. Eenmool in’n Moond dropt wi uns mit de Froonslüüd un denn warrt würfelt. Dat Teel is teindusend. Dor warrt denn af un an en lütte Poos inleggt un över de Dörpslüüd snackt. Keen hett wat mit wen hatt un bi den annern is dat un dat posseert. So weet wi all tohoop goot Bescheed, wat bi uns los is.

Mien ne‘ste Errungenschop is en Trecker „Güldner, Bojohr 1961“. Dierk hett ok en Röcheliesen „McCormick, Bojohr 1959“. Nu führt wi beide bi goot Weer dörch de Feldmark un kiekt uns de Gegend an 

Beide sünd wi ok in unsen Gemeenderoot wen. Dat ik Börgermeester worrn bin, hett Dierk mit anschoven. He meen: „Wenn du Börgermeester warrn wull, denn warrt nu Tiet. Sünst is dat to loot.“ Dat heff ik denn ok mookt. Dor heff ik von em grote Stütten kregen. He kenn sik as Breefdräger in’n Dörp bestens bi de Lüüd ut. Besünners wenn dat üm de Hunnen bi de Hunnesteuer güng. Over ok as Vörsitter von den Bo- un Weegutschuß keum he mi goot to pass.

As Nebenjob wüür Dierk, wi sien Vadder, as Muskant ünnerwegs. Dor hett he mi so manches Ständchen bröcht. An een besinn ik mi noch ganz besünners. Bi uns in’n Dörp wüür Füerwehrball. Dor müssen wi hin. Over wi harrn an den Dag ok unsen Hochtietsdag. Groot in Mood wüür to de Tiet, dat de letzten Gäst von den Füerwehrball no de Veranstaltung bi jicheneen von de Füerwehrkameroden to’n Eiereten güngen. Dat wullen wi nich un sünd bitiets no Huus gohn. Over wat wüür dat? Gegen Klock veer hüren wi achter uns Sloopstuvenfinster Bloosmusik. Dat wüürn de Muskanten von den Füerwehrball. Anstift harr Dierk dat. Se bröchen uns en Ständchen. Na denn man rin mit jüm in de gode Stuuv. Dat heul so bit Klock söven an. Dorno sünd wi mit de Muskanten reegüm to‘n Eierschnurren losgohn. Wat för een Hochtietsdag. 

As halvstarke Brieten, vondoog segg man „Teenager“, hebbt wi ovends Lünennester utkregen un de Lünen bi de Buern dörch dat Lünenlock (kleines Luftlock unter Decke) in de gode Stuuv joogd. Von buten keken wi to, wi de Vogels hibbelig hin un her flögen. Af un an leeten se ok wat fallen un wi keken to un hebbt enen höögt. 

Wi hebbt tohoop dat Smeuken liehrt. Törfluuk un richtige Zigaretten. Dorför harrn wi uns mit annere Jungs ene Boomhöhle bot. Wi hebbt over ok al mol in’n Stroh vör de Steekröövkuhl smeukt. Dor is uns Dierk sien Mudder bi wies worrn. Se kunn den Rook von ehr Huus ut sehn un stünn bums blangen uns. „Wat mookt ji denn hier“ fröög se. Uns füll man bloots dat Woort: „Nix“ in. 

Uns Mudders menen dat jümmer goot mit uns. As wi so ölven Johr oolt wüürn, dor kreeg ik to Wiehnachten ene Handharmonika. Dat wüür ene grode Freid. Furts wüür een Leed inöft. Mien Mudder meen, ik schull dat man mit „Jesu, geh voran …“ verseuken. Dat klapp ganz allerbest. An’n iersten Wiehnachtsdag müss ik no’n Freuhstück glieks Dierk miene ne’e Quetschkomood wiesen. Over wat för ene Överraschung: He harr jüst so enen Treckkasten von‘n Wiehnachtsmann kregen. Beide setten wi uns denn bi em op de Deel in de Fudderkrüpp un spelen de Keih wat vör. Dierk mit „Kuckuck, Kuckuck“ un ik mit „Jesu, geh voran.“ För de Keih wüür dat ganz wat ne‘et un wi harrn unsen Spooß. 

Eten, dat mag ik vondoog noch giern. 

Wenn ik as lütt Kind nich recht wat mit mi antofangen wüss, den besöch ik Dierk. So ok eenmol in’n Harvst. Wi harrn jüst to Middag eten un ik wüss nix mit mi antostellen. So güng ik no Dierk. De wüürn noch bi’t Middageten. Dat geev Höhnerbroden. Ik sett mi op de Törfkiss un keek jüm to. To meen de Opa: „Heinz sett di mit an’n Disch un eet wat mit.“ 

„Ne“, anter ik „wi hebbt jüst to Middag eten“. 

Over no en poor Minuten överkeum mi doch so’n Jieper. Ik sprüng von de Törfkist rünner un sä: „En Höhnerbeen künnt ji mi over doch noch afgeven.“ Un dormit grapsch ik mi een Höhnerbeen von’n Disch un seet al wedder op de Törfkist. 

Disse lütten Geschichten hett dat Leven schreven un ik müch keeneen dorvon missen.