Frischen Fisch!

Bild von Martina Binosi auf Pixabay

In de hütige Tiet mutt en sik mit de Ernährung anpassen. Nich so veel Fleesch, mihr Obst, Grööntüüch, Salot un veel Fisch eten.

As Kind müch ik kenen Fisch. De stünk jümmer ut de Pann. He würr woll al poor Doog oolt. Siet ik verheirot bün hett mien Fro mi den Fisch so no un no jümmer en beten nöger bröcht. Ik weet, dat de Fischsticken nich ut Fischaffälle mookt warrt, sünnern dat se dor goden Fisch för nehmen doot. Ik et nu giern Fisch. Is jo ok goot gegen mien Rheuma.

Annerletzt würrn wi in‘t Holsteensche, in Scharbeutz an de Oostsee. Wi hebbt dor ene lüttje Ferienwohnung un af un an kiekt wi dor mol no den Rechten. In dat Noverdörp, Niendörp, gifft dat enen lütten Fischereehoven mit vele Fischbuden. Dor führt wi denn foken hin un keupt uns frischen Fisch. Meistens Dorsch, dat is de Kabeljau ut de Oostsee oder Steinbeisser oder … De Fisch ist denn würklich frisch, denn he warrt an den Dag wo he fungen worrn is, ok glieks verköfft. So schull dat ok ditmol wen.

Leider sünd de Fischfangquoten in de Oostsee reguliert un de Fischerslüüd dröfft blots to bestimmte Tieden un fastsette Portschonen fangen. Wenn du frischen Fisch hebben wullt, denn so muss du fröh opstohn. Af morgens Klock söven hebbt de Fischbuden open. Wenn du Dorsch hebben wullt, den mut man twüschen Klock söven un halvig acht dor ween.

Ik also morgens Klock söven ut de Puch un denn hin no den Fischereehoven. Over al de Buden harrn dicht. An ene Bude hüng een Schild „Morgen ab 7.00 Uhr Fischverkauf“. Dat wüür also en Satz mit X, nix.

Wi harrn an den Dag nix besonners vör un keken uns Travemünde an. Mien Fro meen: „Lot uns noch mol no den Fischereehoven führn, viellicht gifft dat dor Dorsch.“ Also hin. De Fischverkeuper bedüüd uns, dat he kenen Dorsch mihr harr. Villicht an annern Dag. Na goot, den eben nich.

An annern Morgen bün ik denn Klock halvig söven opstohn un no Niendörp hinführt. Dor würr in twee Buden al Bedriev. Annere Lüüd heff ik nich sehn. Ik würr also alleen. Dor hest du Glück un kriggst dienen Dorsch. Dach ik so. Ik keek bi de ierste Bude rin: „Ne,“ segg de Verköpersch, „Dorsch heff ik nich. Mien Lüüd hebbt kenen fungen. Froog blangenan mol no.“ Ik also röver no de annere Bude. „Dorsch heff ik,“ segg se, „over mien Chef hett al allens verköfft.“ Dat is jo‘n Eischen dink ik. De Klock wüür nu söven un ik harr kenen Fisch.

Dor füll mi de Fischstand in Travemünde in. Ik also furts hin. No tein Minuten würr ik dor. Over nix los. En poor Fischkutter legen an de Pier. Over sünst nix los. Ik slenner dor noch so’n beten rüm, dor leup mi de Fischverkeuper von den Vördag övern Weg. Ik fröög em, „Kann ik vondoog Dorsch bi di keupen?“ „Jo,“ anter he. „Over ik mook ierst Klock acht open. Vörher nich.“ Ik fröög em wieter, „kann ik bi di wat vörbestellen?“ – „Jo, wieveel wullt du denn hebben?“ „Dree Kilo,“ segg ik, „kann ik de Klock negen afholen?“ – „Jo,“ meen he, dat geiht klor.“ So bün ik den Klock negen wedder hinführt un heff mi den fangfrischen Dorsch afholt. Fievmol mit dat Auto 82 km führt, üm 3 Kilo Dorsch to keupen.

Over, mit en lütt beten Utduur kummt man doch to’n Teel!