Wiehnachten un dat Festeten

Bild von MartinaKourilkova bei Pixabay

Wenn ik an Wiehnachten in mien Kinnertiet dinken do, denn fallt mi, in’n Vergliek to vondoog, de grote Mangel von domols oder schull man seggen, dat Suus un Bruus un de Övermaat von vondoog in. Wi freien uns noch op Wiehnachten. Wiehnachten, dat wüür dat Fest vull Lengen. Vull Verwachten. Vull Överraschen. Endlich Geschinke. Geschinke, de geev dat bi uns blots to’n Geboortsdag un an’n Hilligovend. Vondoog gifft dat jo wat to jede Gelegenheit. 

Un dat Freien op den Vullbuuksovend.

Vullbuuksovend dorüm, wiel sik jedereen no sien Möög so richtig satt eten kunn un ok schull. Soveel dor even rin güng. De Fastentiet wüür vörbi. 

Eten – dat wüür en Mangel. Nu mutt man weten, dat dat wat ik vertellen do, al so’n ganze Reeg von Johren her is. Dat wüür in de Tiet in’n II. Weltkrieg. De Tiet no den groten Krieg, de so veel Leeget, Malöör, Verdreet un Vertwieflung över de Minschheit in uns Land bröcht hett. Mien Vadder wüür in’n Krieg. Wo he so richtig wüür, dat wüssen wi ok nich. So halvwegs in Noorditalien, wo de jugoslaawschen Partisanen würen. 

Na liekerveel, bi uns geev dat jedet Johr Kartüffelsolot un Knackwust. Dat wüür dat reinste Festeten. Dat heet, de Festgesellschop, dat würen mien Mudder un ik. Also, bi uns geev dat Knackwust von ’n Slachter Hodler. 

Bi miene Fro, de in en Noverdörp groot worrn is, dor geev dat to de Tiet jedet Johr Greunkohl. De müss jo ierstmol richtig Fröst hat hebben.

Bi Jörn Knabbe sien, dor geev dat Tokokers. Dat würen Steekreuv, Wuttel, räukert Fleesch, Beren, Korinthenklüten un dröögte Plummen.

Loter hin geev dat bi uns keen Knackwust mihr, denn geev dat jedet Johr füllte Oont. So is dat ok vondoog noch. Dat heet, bit op en Johr. Dor geev dat Karpen. Dat schull jo wat beterst ween, wi in de Stadt. Over dat würrt nich. De Karpen harr veel to veel Fett. Smeck beten muddig un de velen Groden. Du würrst jo blots an’t puhlen un utspeen.

Ne so’n Oontenbroden smeckt eenfach beter. Un hett ok kene Groden.