Schavernack

© Bild von Dieter_G auf Pixabay

De öllern Lüüd de hebbt sik freit. Wi jüngeren, wi hebbt uns argert, wenn se uns to’n Narren hebben kunnen. Se harrn mit uns Schoolkinners oder Lihrjungs- oder -dierns jümmer so’n lütt beten Schavernack vör.

Un dat wüür so: Wenn de Strohdackdecker an’n arbeiden würen, den stünnen wi Kinner neeschierig rüm un keken jüm op de Finger. So wüür dat ok bi uns to Huus. De beiden Strohdackdecker Johann Hirschfeld un Johann Behrens seten op’t Dack. Ik keek jüm von ünnen to.

To segg Johann Behrens, to mi: „Du kannst uns mol en Gefallen doon un hollst uns de Dackscheer. De hebbt wi utlehnt. De is bi Johann-Schmid. Nehm man en Sack mit.

Ik heff mi den glieks enen Kartüffelsack besorgt un den güng ‘t no Johann-Schmid. De överlegg kort un denn güng he achter de Smeed un pack allerhand Iesenstücken in den Sack. Dormit trock ik denn no Huus. Dor ankomen seggen de Deckerslüüd blots: „Dat hest du goot mookt. Stell den Sack dor man af.“

De Sack kümmer jüm nich veel. Se harrn jo jümehrn Spijöök mit mi hat.

Nich veel anners is dat mit de Darmhaspel. Hier müss ok meist ener von de jungen Lüüd ran. Meist würr de Darmhaspel wiet weg, bi enen annern Buern. De pack dor denn ok allerhand Krimskroms in enen Sack un dor trock de Jungkierl oder ok Jungdiern mit no Huus. De Hauptsook wüür, dat müss swoor ween.

As ik bi de Kreisspoorkass in de Lihr güng müss ik an’n tweten Dag de „Pennigölmoschien“ holen. De harr de Spoorkassenkasserer dat Seggen no an den Bäcker Brammann utlehnt.

Ik dor jo ok hin. De Bäcker wüss al Bescheed. He güng no achtern un keum mit enen groten unhannigen Karton wedder. Dormit treck ik den af no de Spoorkass. De Kasserer un de annern Mitarbeider högen sik enen. Se harrn mi scheun an’n Band hat.

So gifft dat noch verschedene Soken, de mi todrogen worrn sünd: In den Stratenbo geev dat den Böschungshövel. Oder bi de Mürkers fehl de Bogensnoor. Bi den Timmermann würen de Gewichten för de Woterwoog utlehnt. För de Schrieverslüüd wüür för dat Büro de Aktenhövel in en annere Afdeelung. Bi den Stüerberoder harrn se foken de Bilanzwoog versegg. In den Industriebedriev oder bi de Metaller söchen se den Kuppermagnet oder dat vernickelte Oogenmoot, bi de Elektrikers ok de Siemens-Lufthoken.

De Törfgrovers harrn jo ok meist enen in’n Sinn. Een so’n Ding wüür de Luukschier. In den witten Törf wüür dat Bentgras foken nich restlos in Törf ümwannelt worrn. Disse Steden heten se „Luuk“. Se würen ganz faserig un slecht to bearbeiden. Mit de Luukschier wullen de Törfgrovers disse Steden ut den witten Törf rutsnieden. Dat seen se tominnst un schicken en jungen Kierl no’t Dörp. De schull den de Luukschier holen un de keum den meist no’n ganze Tiet mit enen Sack vull Iesen un annern Krom an. De Törfgrovers harrn ehrn Spijöök hat.

Bi passliche Gelegenheit fehl de Törfgrovers foken dat Spodenfett. Dor müss ener von de jungen Lüüd los un dat Spodenfett ut’n Dörp holen. Dat duer meist den ganzen Vörmiddag.

Un wat wüür dat Spodenfett? Dat wüür de Buddel mit den Sluck.

(aus dem Buch „Wat ik so beleevt heff“)