Photo by Mike Arney on Unsplash
To Welt komen bün ik 1939. Dat is dat Johr ween, as de letzte grote Krieg, de II. Weltkrieg, utbroken is. De Jüngern mutt ik dat ierstmol verkloren. Mien Vadder is twee Johr no miene Gebuurt von de Reichswehr intogen worrn. Dat heet, he müss in den Krieg. Toierst no Holland un denn no Italien. Eenmol is he in’n Sommer 1944, ik wüür to fief Johr olt, för en poor Doog to Beseuk komen. Sünst nich. Mihr weet ik nich.
Wiehnachten wüür för mi jümmer en komischet Fest.
Klor, man dröff sik wat wünschen. Un mien Mudder, de en lütte Buersteed harr, versöch, so goot as dat güng, miene Wünschen op de Reeg to kriegen. Eenmol, dor wüür ik so acht Johr olt, kreeg ik enen ne’en Handwogen. Bollerwogen segg man dor vondoog to. Denn heff ik ollich wat herkregen. Den Dießel hoochklappt un denn von achtern fix anschuven. De lööp denn en ganzen Enn von alleen.
En annermol kreeg ik to Wiehnachten en poor Strietschoh. Over de harrn vörn ’ne Spitz un würen nich rund. Un dissen Winter geev dat kuum Ies.
Molins meen mien Mudder dat ganz besünners goot mit mi. Ik kreeg ene Quetschkommood. De heff ik ollich trakteert. Leider hett mi dat keen Minsch richtig bibröch, so dat ik blots jümmer de Melodie un nich den Takt spelen kunn. Dat beduer ik vondoog noch.
Over jümmer wedder keum to Wiehnachten dat Gefeuhl in mi, dat dor ener fehlen dä. De anner Kinner in de Noverschop snacken all von ehren Vadder, wat de allens moken dä. Oder von de Bröder, mit de se spelen kunn oder mit de se sik kabbeln dään.
Dat wüür bi mi nich dor. Bi mi wüür keen Vadder. Dor wüür kener, de Geschichten vörlesen dä. De wat von freuher vertellen dä.
Dit Gefeuhl hett bi mi ganz lang anhollen, dat Lengen no den Vadder. Kiek, un dor hebbt uns Kinner un Enkelkinner dat veel beter. De Familje is komplett, Vadder, Mudder un de Geswister.
Un so fiert wi Wiehnachten den Hilligovend jedet Johr alltohoop bi mi in’n Huus.
Dat gifft mi mihr, as blots en Utgliek. Dat is Glück pur.
Heinz Mügge
Vörsitter von den Vereen „De Plattdüütschen“