Heimat – wat is dat?

© Foto: Ekaterina Shakharova, Unsplash

Wat för en Bedüden hett de  Heimot för di? Dat hett mi letzt ener von de Zeitung froogt.

Heimat dat hett för mi wat  mit Geborgenheit, to Huus wen, en Gefeuhl von enge Verbunnenheit un Vertruutheit to doon.

Wenn  ik von uterhalv, von en Tour oder Urlaubsreis trüch komm, denn segg mi dat Oortsschild Düünbeudel: „Du büst to Huus!“

Heimat, dat is mien Huus, miene Fomilje, dat sünd de  Kinner, de Enkelkinner, de alltohoop bi mi ümto wohnt.

Heimat, dat is ok dat Rebeet.

Hier kenn ik jeden Weg un jeden Steg. Hier, in miene Heimat, dor bün ik överall mit vertruut. 

Vertruut mit de Sprook, mit den Slang un natürlich mit Plattdüütsch.

Heimat, dat sünd ok de bekannten  Röök. – Ob dat de Dierten oder dat Eten is.

Mien Öllern harrn ’ne lüttje Buersteed. Von dorher sünd mi de Röök von de Keih, Peerd, Swien, Höhner, Oonten usw. goot bekannt. Ok de Röök von de Fledderblöödbruus  

heff noch jümmer in de Nees.  Oder de Smack von Vanillepudding mit Himbeersaft.

Heimot, dat sünd ok dat Bruukdom un dat Vereensleven.

Ik kann mi noch dorop besinnen, as ik bi dat Pingstboomplanten bi en Wett twintig Schokoküsse in dörtig Minuten opeten müss. Ik heff de Wett wunnen, müch over twintig Johr keen Schokokuss mihr sehn. Oder as ik bi dat Neejohrwünschen mienen iersten Duunas harr oder bi dat Footballspelen mien ierstet Tor in Esdörp schoten heff.

Heimot, dat sünd ok vele Erinnerungen ut de Kinnertiet. De Röök von de Schoolklass un de „Tante Meier“ von dat Lisol, liggt mi bi vondoog noch deep in de Nees. Dorto hüürt ok dat Striedschohlopen op den „Pool“ oder op de „Füerkuhl“. Wo ik an enen Daag dreemol insackt bün un mien Mudder keen dröög Tüüch mihr harr. Dat heemliche Smöken. Dat ierste Fohrrad mit acht Johr.

Heimat, dat is ok dat man in de Dörpsgemeenschop dorto hüürt. Mit Frünnen un Bekannte un vele annere Lüüd Kontakte pleegt. Ob in de Dörpspolitik, in’n Kegelklub, bi de Frünnen von de Remise oder in annere Verenen.

Heimat dat is ok uns Landschop. Ik mook giern Urlaub in de Bargen, in’n Allgäu. Over no en gewisse Tiet tütt mi dat wedder trüch in de noorddüütsche Flachland.

Hier heff ik dat Gefeuhl dat ik free Luft holen kann, hier bün ik nich inengt, hier kann ik överall hin. Mi dücht, je öller ik war, desto starker wart dat Gefeuhl von Sehnsucht no Heimat.

Hier bün ik ankomen.